عقاب های ترسو

انسان در طول زمان با ترس های متفاوتی رو به رو بوده است و برای گذر از آن ها راه های متفاوتی به کار برده ، تنها چیزی که ما انسان ها به آن توجه کمی کردیم این بوده است که طرز مقابله ی ما با این ترس ها تکه های وجودی مارا می سازد .
یکی از این ترس ها ، ترس از تنها ماندن و جدی نگرفته شدن توسط دیگران است که باعت می شود ما برای پر کردن این تکه ی خالی  وجودمان مجبور به تغییر خود و شروع کردن به داستان پردازی در مورد خودمان  شویم  تا در نظر دیگران فردی جالب و منحصر به فرد نشان دهیم و با این کار در دل تک تک افراد دور یا نزدیک به خود جا باز کنیم ، دریغ از این که این کار باعث تنها تر شدن ما خواهد شد زیرا پس از مدتی توان ما برای داستان پردازی تمام شده و برای نگه داشتن وجه ی خود مقابل دیگران مجبور به دوری از آن ها می شویم و هر لحظه منتظر این خواهیم  بود ناگهان کسی از پشت سر به ما بگوید: "سلام دروغگو"
قضاوت به عهده ی خودتان
ماسک عقاب را بردارید و با نشان دادئن خود واقعی تان ، سیمرغ درونی را پرواز دهید
یا
ماسک را نگه دارید و سیمرغ درون را بکشید تا پس از مدتی متوجه شوید در حال تبدیل به کرکس پیر و تنهایی هستید.